Pedicure na przestrzeni wieków – krótka historia podologii.
Pomimo tego, że podologia jest nadal dziedziną znaną przez stosunkowo niewielki procent ludzi, wzmianki o pierwszych zabiegach podologicznych znaleźć możemy już w zapiskach z okresu Starożytnego Egiptu – na papirusie Ebersa z XV wieku p.n.e., na którym opisano sposoby przeciwdziałania odciskom.
Autorem kolejnych zaleceń podologicznych był rzymski lekarz Caius Plinius Secundus, który w swoim dziele Naturalis historia pisze: „(…)Połóż się na plecach wzdłuż linii granicznej 20. dnia miesiąca i wyciągnij ręce ponad głowę. Tym, co złapiesz w dłonie, cokolwiek to będzie, potrzyj kurzajkę czy odcisk, a wkrótce zniknie
107 W VII wieku n.e. Paulus z Eginy opracował usuwanie odcisków za pomocą przyrządów: „Nacinamy odcisk dookoła, chwytamy go pęsetą i ucinamy nożem w kształcie kruczego dziobu albo lancetem do upuszczania krwi tak, by wyszedł razem z korzeniem”. Paulusowi z Eginy zawdzięczamy pierwszy w historii literatury opis posługiwania się lancetem do otwierania żył, ostrzem kruczowym i pęsetą.
W XII wieku n.e. wykształcił się zawód „kąpielowego”, którego zadaniem było dbanie o higienę oraz zdrowie społeczeństwa. Zajmował się m.in.: goleniem, kąpaniem, wyrywaniem zębów, przeprowadzaniem drobnych zabiegów chirurgicznych, a także usuwaniem brodawek, odcisków i zrogowaciałego naskórka. „Kąpielowi” żydowscy, którzy emigrowali do Austrii i Niemiec, zajmowali się w późniejszym czasie usuwaniem odcisków oraz stomatologią.
Pierwszy przypadek wrastającego paznokcia oraz sposób zabiegu przeznaczonego dla tego defektu został opisany w 1707 r. przez nadwornego chirurga ówczesnej królowej Francji Marii Teresy – Pierre Dionis w pracy „Cours d’Operations de Chirurgie demontree,au Jardin Royal de Paris”,
Pierwszy specjalistyczny podręcznik dotyczący pedicure’u pojawił się w 1762 r. – napisany przez pediatrę pracującego na dworze Ludwika XVI – Rousselota. Książka Rousselota zawierała opisy i rysunki palucha koślawego, płaskostopia poprzecznego i odcisków. Nicolas-Laurent Laforest – współpracownik Rousselota, który po jego śmierci kontynuował jego pracę, uważał, że wszelkie defekty stóp spowodowane są źle dobranym obuwiem. W jednej ze swoich książek zamieścił informacje na temat wykonywania obuwia w prawidłowy sposób, a także dane i adresy polecanych przez niego szewców.
Kolejnym znanym pedikiurzystą był Tobias Koen – emigrant niemiecki pochodzenia żydowskiego słu- żący na dworze Napoleona Wielkiego, od którego otrzymał za swoje zasługi tytuł „Chirurgien Pedicure de LL.Mme.Imperiales et Royales“. Po upadku Napoleona służył następnie Ludwikowi XVIII, Karolowi X i Ludwikowi Filipowi.
W Anglii rozwój podologii zaczął się znacznie później. Pierwsza książka dotycząca tej nauki – „Upon spinae pedum” – pojawiła się w 1802 r. Jej autor – Heyman Lion, zamieścił w niej ilustracje używanych przez niego narzędzi, takich jak: skalpele, pęsety i nożyczki. Najsłynniejszym pedikiurzystą pracującym w Anglii został Abraham Durlacher – założyciel dynastii Durlacherów. Przez cztery pokolenia Durlacherowie doskonalili swoje umiejętności podologiczne, pisali książki związane z leczeniem i pielęgnacją kończyn dolnych, trafili nawet na dwory królewskie, gdzie dbali o stopy ówczesnych monarchów. Syn Abrahama Durchalera – Lewis – cieszył się szacunkiem i popularnością również w środowisku lekarskim. Wiedza na temat podologii do Ameryki została przeniesiona dzięki emigrantom pochodzenia żydowskiego.
Pierwsza podologiczna amerykańska książka naukowa powstała w 1869 r. dzięki chirurgowi pedikiurzyście Georgeowi A. Whiteowi na temat podpaznokciowej wyrośli kostnej, natomiast w 1895 r. pierwsze tamtejsze stowarzyszenie podologiczne
artykuł dzięki
http://kosmetologia.com.pl/component/content/article/30-informacje/uroda-i-nauka/957-kto-powinien-leczyc-i-pielegnowac-nasze-stopy.html; http://podologic.org/?p=15; Koselak M., Forczak K., Gójska J., Harupa M., Jankowska J., Kondrakowicz M., Lendzioszek M., Noskiewicz M., Wyszomierska M., Żylak M., Podstawy podologii kosmetycznej, Wydawnictwa Wyższej Szkoły Zawodowej Kosmetyki i Pielęgnacji Zdrowia, wydanie I, Warszawa 2010.
